Öğretmenlik kutsal bir meslektir. Hatta mesleklerin en kutsalıdır.
Benim mesleğim öğretmenlik değil, gazetecilik, yazarlık…
Ama gençlik yıllarımda doğum yerim İslâhiye ile İstanbul’da “vekil” ve “ücretli” öğretmenlik de yaptım.
Örneğin, 1974-75 öğretim yılında “ücretli öğretmen” olarak İstanbul Vatan Lisesi’nin orta kısmında beş-altı derse girdim. Bunlardan biri de Ahlâk Dersi idi. (Dolayısıyla ülkemizin ilk “ahlâk hocaları”ndan biri sayılırım.)
***
Ahlâk Dersi’nin ilk yılında, -ki, o zaman sadece ahlâk dersi idi- henüz kitabı yoktu.
O nedenle yaptığım özel araştırmalardan edindiğim bilgileri kendi birikimimle harmanlayıp özgün metinler oluşturuyor, bunları öğrencilerime anlatıp satır satır yazdırıyordum.
Ahlâkı, “dinsel” açının yanı sıra “bilimsel” açıdan da anlatıyordum.
Birileri şikâyetçi olmuş, “ahlâk dersinde komünizm propagandası” yaptığımı iddia etmişti.
Dedikodusu yayılınca ben de görevimi bırakmak zorunda kalmıştım.
Ayrıntısı ayrı bir hikâyedir.
***
Ahlâk Notlarım kitap boyutuna ulaşmıştı.
Kitabın sunuşuna, “EN BÜYÜK AHLÂKSIZLIK İNSANIN İNSANI SÖMÜRMESİDİR” diye yazmıştım.
TÖB-DER, sonraki yıllarda kitap olarak yayınlayacaktı; kısmet olmadı.
Araya 12 Eylül Darbesi girdi.
***
Yukarıdaki fotoğraf, İslâhiye Cumhuriyet İlkokulu’nda 1969 yılında çekildi.
O zaman 4-A sınıfını okutuyordum; “vekil öğretmen” olarak.
Aradan 50 yıl geçti…
Öğrencilerimden şu anda yaşayanları 59-60 yaşlarında olmalı. Allah hepsine sağlıklı uzun ömür versin. Vefat edenleri varsa Allah onlara da rahmet eylesin.
***
Bugün 24 Kasım Öğretmenler Günü…
Bu vesileyle başta Başöğretmenimiz büyük Atatürk olmak üzere bugün hayatta olmayan, benim de ilk öğretmenim (Köy Enstitülü) Osman Çetin’i ve bütün öğretmenlerimizi saygıyla anıyorum.
Yaşamlarını sürdüren öğretmenlerimize de sağlık, huzur ve kimseye muhtaç olmadıkları mutlu bir ömür diliyorum.
